Wizerunek diabła odkryto na malowidłach z 1674 r. w kościele św. Stanisława i Wojciecha w Porębach Dymarskich. Demon ten nie był posłany, aby namawiać czy kusić, nie był także dojrzałym wcieleniem zła. Nie ciągnął potępieńców do czeluści piekielnych, nie cieszył się z grzechów człowieka. Pierwowzorem Tutivillusa był Diabeł Piszący, który siedział u wrót świątyni i zapisywał spóźnialskich. Był duchem, a swoją służbę - już pod nazwą Tutivillus - rozpoczął w XII wieku, kiedy to mnisi i kanonicy modlili się często - siedem razy na dobę, również w nocy i o bladym świcie. Każda liturgia kończyła się recytacją psalmów i hymnów, a także obowiązkowym śpiewem czterech psalmów. Każdy kapłan ponadto był zobowiązany odprawić jedną mszę świętą raz dziennie. Było to tak wielkie fizyczne obciążenie, że niektórzy nie wytrzymywali, a właśnie Tutivillus na to czyhał... Ukrywał się często w zakamarkach kościoła i pilnie wypatrywał ludzkich uchybień.
Prawdopodobnie w takim też celu znalazł się w kościele w Porębach Dymarskich, a jest to jedyne przedstawienie tego diabła w Polsce. Przysiadł sobie pod amboną, założywszy nogę na nogę, ze zwojem pergaminu i ptasim piórem w ręku. Na plecach ma skrzydełka, na głowie bycze rogi, a z pyska bucha mu dym piekielny. Za nim widać twarze potępionych. Nic i nikt nie umknie jego uwadze, każdego wpisze na swą czarcią listę.
